Emotionele schade

Hoe oud was jij als kind toen je emotionele schade hebt ervaren? Wanneer ben jij jouw onschuldige ‘kind-zijn’ kwijtgeraakt? Bij mij is dat denk ik gebeurd toen ik het hoofd van een gezinslid, door een klap op het achterhoofd, vol naar beneden in een soepbord zag knallen. Soepbord kapot. Soep op tafel. En de plotselinge stilte. Maar vooral het streepje bloed heeft grote indruk bij me achter gelaten. Een lange rode streep zie ik over het voorhoofd naar beneden druppelen.

Maar ik had vooral heel veel last bij het zien van de emotionele onmacht van mijn vader. De frustratie, woede (en verdriet?) dat in hem zat. Emotionele schade. Als bepaalde dingen niet liepen zoals hij wilde dat het liep, dan moesten we dat allemaal ontgelden. Het moest altijd op ZIJN manier: ”we gaan NU naar buiten”. Of die keer toen ik naast hem zat in de auto en hij vol op de rem trapte op de A27. Omdat ik kennelijk niet reageerde zoals hij wilde dat ik reageerde… (ik was toen trouwens al een stuk ouder en 18 jaar). Ik kan zeggen dat ook ik best wel wat ‘imprints‘ heb opgeslagen….

Imprints

En ooh wat wilde ik toen ik klein was altijd graag mijn vader helpen. Als er een haarlokje (van zijn al kalende hoofd) over zijn voorhoofd naar voren hing, had ik helemaal met hem te doen. Dat gebeurde telkens als hij gefrustreerd of boos was. Ik voelde met hem mee. Omdat ik zag dat hij zichzelf zo emotioneel in de weg zat. Maar ik wist niet hoe ik hem kon helpen. Ik wilde als klein meisje zijn pijn weghalen. Voor hem zorgen. Maar ik kon het niet. Ik wist niet hoe. Ik voelde me machteloos en hulpeloos. Alleen en angstig. Ik was nog maar 6 jaar oud.

Vaak zag ik zijn verbeten mond en zijn gespannen kaken. Voelde zijn pijn, onmacht en verdriet. Kwam het door mij? Of door mijn oudere zus of door mijn oudere broer?

Nu jaren later kom ik er achter dat bepaalde ervaringen, gebeurtenissen of ‘menselijke trekken’ een naam hebben. Een ‘label’. Is mijn vader zo emotioneel onbereikbaar en instabiel geworden door zijn ervaringen in het Jappenkamp? Of misschien doordat hij al vroeg na de oorlog van zijn moeder is gescheiden en naar een internaat is gestuurd? Enorm veel emotionele schade…

Ongezonde hechting

Iemands eigen trauma of zelfs in de generaties daarvoor, dat niet verwerkt is, kan al een gezonde en veilige hechting in de weg hebben gestaan en daardoor allerlei patronen hebben veroorzaakt.

Heb ik dan te maken gehad met een narcist? Codependentie? Parentificatie? Emotionele Verwaarlozing? Het maakt niet uit wat voor naam of label ik eraan geef. Feit is dat het niet veilig voelde thuis. Ook al was alles er. Vakanties, eten en grote cadeaus. Maar geen echte emotionele connectie. Ik ben niet echt gezien en gehoord. Deed alles alleen. Ik was altijd super super bang in huis. Voelde van alles…En dat je je als kind aanpast, stil houdt en ‘overlevingsmaniertjes’ gaat creëren komt daar dan bij. Maar ik ben ook rond mijn 20ste jaren depressief geweest. Gek dat ik me later realiseerde dat ik dat met niemand maar dan ook niemand heb (kunnen) delen.

Not done..

Indien je bovenstaande herkend, dan heb je mogelijk al op een jonge leeftijd aangeleerd om je eigen gevoelens en behoeftes aan de kant te zetten. Je hebt geleerd om goed te zorgen voor anderen, maar je hebt niet echt geleerd om met je eigen emoties om te gaan. Of echt voor jezelf op te komen. Of je bent in de ‘fight’ stand terecht gekomen. Steeds harder gaan schreeuwen. Zodat een ouder, of iemand, je misschien nu wel ziet of hoort. Ik heb daar zelf lang mee geworsteld. Ook met dit delen. Ik weet dat dit me niet in dank wordt afgenomen. Het is namelijk ‘not done’ om open te zijn over hoe ik mijn jeugd heb ervaren. “Nee Wendeline, dat is niet zo. Daar hoor je niet over praten. Over wat er binnen in de familie gebeurd.” Keeping up appearances. En nog steeds wordt dat niet echt gehoord en afgedaan als onzin. Voor mij is dit geen onzin. Het helpt mij in het helen van anderen!

Emotionele schade helen

Nu in 2022 valt het me al snel op, tijdens het RTT-intakegesprek, dat er veel vrouwen zijn die eindelijk eens en voor altijd af willen van hun ‘please gedrag’, hun lage zelfbeeld en hun gebrek aan zelfvertrouwen. Om maar wat te noemen. En het lastig vinden om relaties te onderhouden, te weinig voor zichzelf opkomen. Kortom last hebben van die innerlijke saboteur. Is dit dan ‘codependentie’? Ach het maakt niet uit hoe je het noemt. Het enige wat deze mensen willen is trauma helen, verbinden met zichzelf, zich weer vrij en krachtig voelen. Zonder belemmering uit het verleden. En in beweging willen komen. Zullen we aan de slag gaan?

ps ik mis mijn vader. Steeds meer en meer. Ik weet zeker dat ik heel fijn en in verbinding met hem had kunnen filosoferen over UFO’s, de wereldmachten, Big Tech en een virus. Mijn vader was tandarts en gek op Sci Fi films.